Γιορτή της Μητέρας: Γιατί είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος της μητέρας; Γιορτάζεται όπως της αξίζει;

Η Γιορτή της Μητέρας συχνά γιορτάζεται με συμβολικά δώρα, χειροτεχνίες και γλυκά λόγια. Όμως, πίσω από τη γιορτινή επιφάνεια, παραμένει μια βαθιά κοινωνική αλήθεια: η μητέρα αποτελεί θεμέλιο λίθο στην ψυχοσυναισθηματική και αναπτυξιακή πορεία του παιδιού. Γιορτάζεται όμως όπως πρέπει; Υπολογίζεται έμπρακτα από την κοινωνία ή μένει μόνη της στο κέντρο μιας εξαντλητικής προσπάθειας;

Η Γιορτή της Μητέρας είναι μια υπενθύμιση – όχι μόνο της αγάπης των παιδιών προς τη μητέρα τους, αλλά και της θεμελιώδους σημασίας του ρόλου της στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ο ρόλος της μητέρας δεν είναι απλώς βιολογικός ή συναισθηματικός. Είναι δομικός για την ψυχική υγεία των παιδιών και κατ’ επέκταση για το σύνολο της κοινωνίας. Όταν μιλάμε για την ψυχική υγεία των παιδιών, είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι η ποιότητα της σχέσης με τη μητέρα είναι καθοριστική. Ο ασφαλής δεσμός, η σταθερότητα, η συναισθηματική παρουσία και η ικανότητα ρύθμισης των συναισθημάτων είναι δεξιότητες που το παιδί αποκτά πρώτα μέσα από την καθημερινή σχέση με τη μητέρα του, ειδικά τα πρώτα χρόνια ζωής του.

Όμως, γιορτάζεται πράγματι όπως πρέπει;
Η αλήθεια είναι πως η Γιορτή της Μητέρας συχνά περιορίζεται σε καρτούλες, λουλούδια και κατασκευές – όμορφες κινήσεις, αλλά επιφανειακές όταν δεν συνοδεύονται από ουσιαστική υποστήριξη. Οι μητέρες το 2025 καλούνται να ανταποκριθούν σε εξοντωτικές απαιτήσεις: να είναι διαθέσιμες, τρυφερές, ψύχραιμες, δημιουργικές, εργαζόμενες, παρούσες — και όλα αυτά χωρίς επαρκή υποστήριξη από την κοινωνία, το κράτος και πολλές φορές ακόμα και από τον σύντροφό τους. Η γονεϊκή εξουθένωση (parental burnout) είναι πλέον φαινόμενο συχνό και πραγματικό.

Γιατί Είναι Τόσο Σημαντικός ο Ρόλος της Μητέρας;

Η επιστήμη έχει ξεκαθαρίσει ότι οι πρώτοι μήνες και τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού είναι θεμελιώδεις για τον εγκέφαλο και το ψυχικό του σύστημα. Η παρουσία και η συναισθηματική διαθεσιμότητα της μητέρας δημιουργούν τον πρώτο ασφαλή δεσμό, ο οποίος καθορίζει την ικανότητα του παιδιού να σχετίζεται, να διαχειρίζεται το στρες και να χτίζει αυτοεκτίμηση.

Η μητέρα δεν είναι απλώς φροντίστρια – είναι ρυθμιστής του συναισθηματικού κόσμου του παιδιού. Είναι εκείνη που βάζει το παιδί σε επαφή με την ασφάλεια, την κατανόηση, την ανθεκτικότητα.

Γι’ αυτό, όσο κι αν τιμάμε συμβολικά τη μητέρα μια φορά τον χρόνο, ο ουσιαστικός σεβασμός φαίνεται στην καθημερινότητα:

Στις πολιτικές που επιτρέπουν σε μια μητέρα να είναι κοντά στο παιδί της χωρίς ενοχές ή οικονομική ανασφάλεια.
Στην προσβασιμότητα σε δομές ψυχικής υγείας και φροντίδας.
Στην αναγνώριση ότι η φροντίδα της μητέρας είναι προϋπόθεση για να έχει το παιδί ένα υγιές ξεκίνημα στη ζωή του και να μπορέσει να ανθίσει μέχρι την ενηλικίωσή του.

Οι Επιπτώσεις της Μη Φροντισμένης Μητέρας: Είναι η μητέρα η μόνη υπεύθυνη για το μεγάλωμα των παιδιών;

Στη δημόσια συζήτηση γύρω από τη μητρότητα, σπάνια δίνεται έμφαση σε ένα κρίσιμο ερώτημα: ποιος φροντίζει τη μητέρα; Και όμως, η απάντηση σε αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στη ψυχική υγεία των παιδιών, στη συνοχή της οικογένειας και στην ίδια τη δομή της κοινωνίας.

Όταν η ίδια η μητέρα δεν έχει φροντιστεί – σωματικά, ψυχικά, κοινωνικά – τότε οι επιπτώσεις εμφανίζονται στο παιδί. Αυξημένο άγχος, επιθετικότητα, ανασφάλεια, δυσκολία στις σχέσεις. Σε περιπτώσεις απουσίας (είτε φυσικής, είτε συναισθηματικής, είτε λόγω πρόωρης επιστροφής στην εργασία χωρίς στήριξη), το παιδί αναγκάζεται να διαχειριστεί συναισθήματα που δεν μπορεί να επεξεργαστεί μόνο του.

Και το χειρότερο; Όταν αυτή η έλλειψη φροντίδας κανονικοποιείται, γίνεται συλλογικό τραύμα που περνά από γενιά σε γενιά.

Μια μη φροντισμένη μητέρα:

Δεν μπορεί να προσφέρει συναισθηματική σταθερότητα στο παιδί της όταν η ίδια νιώθει ψυχική ή σωματική εξουθένωση.
Εμφανίζει αυξημένα ποσοστά άγχους, κατάθλιψης, ακόμα και αποσύνδεσης από τον μητρικό της ρόλο.
Μπορεί να αισθανθεί ανεπαρκής, αόρατη, ή ότι πρέπει να ανταπεξέλθει μόνη της σε ένα φορτίο που δεν είναι αμιγώς δικό της.
Όταν λειτουργεί σε κατάσταση επιβίωσης ΔΕΝ μπορεί να είναι η μαμά που εκείνη θέλει και το αξίζει στο παιδί της.

Η γονεϊκή εξουθένωση (burnout) δεν είναι απλώς ατομική υπόθεση. Είναι κοινωνικό φαινόμενο, και έχει συστημικές ρίζες: ανεπαρκείς άδειες μητρότητας, έλλειψη στήριξης από το κράτος, περιορισμένες παροχές ψυχικής υγείας και μια κουλτούρα που περιμένει από τη μητέρα να είναι “όλα για όλους”. Οι προσδοκίες: Να εργάζεται χωρίς να έχει παιδιά και είναι μητέρα χωρίς να εργάζεται!

Πέφτει όλο το βάρος στη μητέρα; Είναι Μόνη της στο Μεγάλωμα των Παιδιών;

Δυστυχώς, ναι – σε μεγάλο βαθμό. Παρότι η ανατροφή είναι ευθύνη και των δύο γονιών, αλλά και της πολιτείας, στην πράξη η μητέρα συχνά μένει μόνη. Η κοινωνία εξακολουθεί να περιμένει από εκείνη να τα κάνει όλα: να γεννήσει, να θηλάσει, να επιστρέψει γρήγορα στη δουλειά, να μην κουραστεί, να μην θυμώσει, να μην ζητήσει. Μόνο να αντέχει, γιατί έτσι θέλουν, έτσι έχουν μάθει!

Το “βάρος της μητέρας” δεν είναι προσωπική αποτυχία. Είναι κοινωνική αμέλεια.

Αν και επισήμως αναγνωρίζεται η ανάγκη για ισοτιμία στη γονεϊκότητα, οι πρακτικές υποστήριξης για τον πατέρα ή για άλλους φροντιστές είναι ακόμα ελλιπείς. Έτσι, η μητέρα καταλήγει συχνά να είναι:

Η βασική συναισθηματική παρουσία.
Το σταθερό πρόσωπο αναφοράς.
Ο «πυρήνας» της καθημερινότητας του παιδιού.

Αυτό δεν σημαίνει πως είναι ή πρέπει να είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το μεγάλωμα των παιδιών. Όμως, η κοινωνική και πολιτική αδράνεια, σε συνδυασμό με πολιτισμικές προσδοκίες, έχουν μετατρέψει τη μητέρα στον «μοναχικό ήρωα» της οικογένειας.

Από τη φύση μας οι άνθρωποι δεν έχουμε δημιουργηθεί για να είμαστε κλεισμένοι/αποκλεισμένοι μέσα στους 4 τοίχους ενός σπιτιού. Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε σε ομάδες. Είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε σε ομάδες, να μοιραζόμαστε το βάρος της καθημερινότητας, να συνδεόμαστε, να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον. Οι πρόγονές μας μεγάλωναν τα παιδιά τους μέσα σε κοινότητες, με τη βοήθεια γιαγιάδων, θειάδων, γειτόνων, με τη συμμετοχή ακόμα και των παιδιών του χωριού. Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν ήταν ποτέ ατομική υπόθεση.

Σήμερα όμως, πολλές μητέρες βιώνουν την απομόνωση. Καλούνται να φροντίσουν, να προστατεύσουν, να εκπαιδεύσουν, να είναι παρούσες και τρυφερές — συχνά μόνες. Μέσα στους τέσσερις τοίχους, χωρίς υποστήριξη, χωρίς αναγνώριση, χωρίς “χωριό“.

Μια μαμά σήμερα μένει μόνη στο σπίτι με 1, 2, 3… μικρά παιδιά. Δεν μπορεί ούτε την τουαλέτα να χρησιμοποιήσει χωρίς να μην έχει την έννοια μην συμβεί κάτι στα παιδιά της. Ακόμα και την ώρα που μπορεί να μαγειρεύει, συμβαίνει το ένα παιδί της να χτυπήσει, το δεύτερο να έχει λερωθεί η πάνα του και το τρίτο να κλαίει γιατί του έβαλε τα δημητριακά στο κίτρινο πιατάκι αντί στο πορτοκαλί. Είναι δυνατόν να μπορεί αυτός ο άνθρωπος να είναι ψυχικά και συναισθηματικά ρυθμισμένος; Το παραπάνω σενάριο είναι καθημερινό και συχνό μέσα στην ημέρα!

Αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι ανθρώπινο. Και σίγουρα δεν είναι δίκαιο.

Η ψυχική και σωματική υγεία της μητέρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ύπαρξη σχέσεων, κοινότητας και αλληλεγγύης γύρω της. Το να νιώθει και να το ζει στην πράξη πως δεν είναι μόνη, πως την βλέπουν, την ακούν, την φροντίζουν, είναι ασφαλής και η ίδια και τα παιδιά της — είναι θεμέλιο, όχι πολυτέλεια.

Ας ξαναχτίσουμε λοιπόν το «χωριό». Όχι μόνο για τις μαμάδες. Αλλά για όλους μας. Για να μεγαλώνουμε παιδιά που ξέρουν τι σημαίνει ανθρώπινη σύνδεση, ασφάλεια, στήριξη. Και που μια μέρα θα μεγαλώσουν άλλους ανθρώπους, χωρίς να το κουβαλούν μόνα τους.

Ποιες είναι οι συνέπειες για τα παιδιά όταν η μαμά είναι solo μαμά*;

Τα παιδιά που μεγαλώνουν με μια συναισθηματικά απούσα ή εξουθενωμένη μητέρα μπορεί να:

Δυσκολεύονται στη δημιουργία ασφαλών δεσμών.
Εμφανίζουν αυξημένες πιθανότητες αγχώδους συμπεριφοράς ή επιθετικότητας.
Παρουσιάζουν δυσκολίες στη συναισθηματική ρύθμιση και στις κοινωνικές σχέσεις.
Συμπεριφορικές δυσκολίες και έλλειψη αυτοεκτίμησης

Η Σχέση της Φροντίδας της Μητέρας με την Ψυχική Υγεία των Παιδιών. Ποιοι Άλλοι Φέρουν Ευθύνη;

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται εκρηκτική αύξηση προβλημάτων ψυχικής υγείας σε παιδιά – και μάλιστα σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Άγχος, επιθετικότητα, διαταραχές ύπνου, μαθησιακές δυσκολίες. Η ρίζα τους; Πολλές φορές βρίσκεται στις πρώιμες σχέσεις, στην έλλειψη σταθερότητας, χρόνου, παρουσίας.

Όχι, δεν φταίει η μητέρα. Όμως η φροντίδα της – η στήριξή της – είναι αναγκαία προϋπόθεση για να μεγαλώσει με υγεία το παιδί. Αν η μητέρα είναι σε burnout, χωρίς οικονομική ασφάλεια, χωρίς κοινωνικά δίκτυα, χωρίς φωνή, τότε πώς μπορεί να κρατήσει χώρο για το παιδί της;

Η ψυχική υγεία των παιδιών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη συναισθηματική και σωματική υγεία της μητέρας. Οι έρευνες δείχνουν πως η φροντίδα της μητέρας, η συναισθηματική υποστήριξη και ο ασφαλής δεσμός που αναπτύσσεται κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού είναι καθοριστικοί παράγοντες για την ψυχική του ευημερία.

Η εξουθένωση μητέρας (burnout), η έλλειψη στήριξης και η συναισθηματική απομάκρυνση ενδέχεται να οδηγήσουν σε προβλήματα στο μεγάλωμα του παιδιού, καθιστώντας την μητέρα λιγότερο διαθέσιμη συναισθηματικά και σωματικά. Αυτή η ανισορροπία επηρεάζει άμεσα την ψυχική υγεία του παιδιού, το οποίο ενδέχεται να βιώσει δυσκολίες στο να αναπτύξει ασφάλεια και αυτοεκτίμηση.

Η ευθύνη βαραίνει και την κοινωνία και το κράτος.

Ποιοι Άλλοι Φέρουν Ευθύνη;

Η ευθύνη για τη ψυχική υγεία των παιδιών δεν βαραίνει μόνο τη μητέρα. Αν και η μητέρα διαδραματίζει έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, οι άλλοι γονείς, οι φροντιστές, το σχολείο και η κοινωνία γενικότερα φέρουν επίσης σημαντική ευθύνη. Η συμμετοχή του πατέρα, η οικογενειακή στήριξη, η κοινωνική υποστήριξη (π.χ., προγράμματα υποστήριξης γονέων, δωρεάν προσβασιμότητα σε ψυχική υγεία) και οι σωστές πολιτικές υποστήριξης της οικογένειας είναι όλα κρίσιμα για την ευημερία του παιδιού.

Οι Κοινωνικές Πολιτικές και Η Ευθύνη των Θεσμών

Οι σύγχρονες κοινωνικές και εργασιακές πολιτικές συχνά δεν αναγνωρίζουν επαρκώς τις ανάγκες των γονέων για ισχυρή υποστήριξη στην ανατροφή των παιδιών. Προγράμματα που υποστηρίζουν τη διαθεσιμότητα γονέων για συναισθηματική και ψυχική υποστήριξη στα πρώτα κρίσιμα χρόνια του παιδιού είναι σημαντικά για τη διασφάλιση της ψυχικής υγείας του. Οι πολιτικές που παρέχουν ευέλικτο ωράριο εργασίας, επαρκείς και ουσιαστικές άδειες μητρότητας και υποστήριξη στην ψυχική υγεία των γονέων είναι αναγκαίες για να εξασφαλιστεί η ισχυρή ανατροφή του παιδιού.

Νοιάζεται τελικά το Κράτος για τα Παιδιά και τις Μητέρες τους; Προτάσεις για Βελτίωση Στήριξης και Συμπεράσματα

Η αλήθεια είναι πως οι πολιτικές στήριξης της μητρότητας στην Ελλάδα παραμένουν αποσπασματικές και ανεπαρκείς. Από τις ελάχιστες άδειες λοχείας που υποχρεώνουν το μωρό να αποχωριστεί τη μαμά του τόσο νωρίς, τις ανεπαρκείς δωρεάν δομές φροντίδας βρεφών, μέχρι την έλλειψη ψυχολογικής αλλά και πρακτικής καθημερινής υποστήριξης για γονείς, το κενό είναι εμφανές.

Αν δεν αλλάξει το σύστημα, θα συνεχίσουμε να περιμένουμε “ήρωες γονείς” αντί να δημιουργούμε όρους για υγιείς οικογένειες.

Η στήριξη του κράτους προς τις μητέρες και τα παιδιά είναι καθοριστική για την ψυχική και συναισθηματική υγεία της οικογένειας. Αν και το κράτος συχνά αναγνωρίζει τη σημασία των γονέων στην ανάπτυξη των παιδιών, οι κοινωνικές πολιτικές που σχετίζονται με την υποστήριξη της μητρότητας και της γονεϊκότητας, παραμένουν περιορισμένες. Η πολιτική στήριξη στις μητέρες, η προσβασιμότητα σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας και η υποστήριξη μέσω των εργασιακών δικαιωμάτων παραμένουν σε πολλά κράτη ανεπαρκείς.

Νοιάζεται το Κράτος για τις Μητέρες και τα Παιδιά;

Η αναγνώριση της σπουδαιότητας του ρόλου της μητέρας και της συναισθηματικής φροντίδας για την ανάπτυξη του παιδιού είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο σε πολλές κοινωνίες. Παρά τις συζητήσεις και τις προσπάθειες για κοινωνική αλλαγή, το κράτος σε πολλές χώρες δεν παρέχει επαρκή υποστήριξη στις μητέρες και τους γονείς γενικότερα. Οι πολιτικές στήριξης της μητρότητας και της οικογένειας, όπως οι ευέλικτες άδειες, η πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας , η πρόνοια και η οικονομική υποστήριξη, συνήθως δεν αντανακλούν την κρισιμότητα αυτών των παραμέτρων για την ανάπτυξη των παιδιών.

Κάποιες σκέψεις για προτάσεις Βελτίωσης Υποστήριξης για Όλες τις Μητέρες – Ιδιαίτερα για Εκείνες με Παιδιά με Αναπηρίες ή Μαθησιακές Δυσκολίες

Για να υπάρξει πραγματική βελτίωση στην υποστήριξη των μητέρων και των παιδιών, είναι απαραίτητο το κράτος να ενσωματώσει τις παρακάτω προτάσεις:

Ενίσχυση των εργασιακών δικαιωμάτων: Παροχή ευέλικτων ωραρίων εργασίας για γονείς, προκειμένου να μπορούν να συνδυάζουν καλύτερα την εργασία με την οικογενειακή ζωή.
Επέκταση της άδειας μητρότητας και πατρότητας: Εξασφάλιση άδειας μητρότητας για μεγαλύτερο διάστημα, καθώς και ίση άδεια πατρότητας για την υποστήριξη και του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού.
Πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας: Δημιουργία προγραμμάτων που θα προσφέρουν υποστήριξη ψυχικής υγείας για μητέρες και παιδιά, ώστε να ενισχυθεί η συναισθηματική ευημερία της οικογένειας.
Κοινωνικές υποδομές για την ανατροφή των παιδιών: Ενίσχυση της πρόσβασης σε παιδικούς σταθμούς, με διαρκή εκπαιδευτικά προγράμματα προς επιμόρφωσης του προσωπικού που προάγουν την ψυχική υγεία και την ασφαλή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.
Πολιτικές κατά της ανισότητας: Δημιουργία πολιτικών που θα υποστηρίζουν όλους τους γονείς, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, μειώνοντας τις ανισότητες στη φροντίδα των παιδιών και προσφέροντας δικαιώματα ίσης προσβασιμότητας σε όλους.
Οικονομική ενίσχυση για μητέρες παιδιών με αναπηρίες ή μαθησιακές δυσκολίες.
Εκπαιδευτικά προγράμματα και ενημέρωση για τα δικαιώματα και τις δυνατότητες υποστήριξης.
Ενίσχυση δημόσιων δομών πρώιμης παρέμβασης, ειδικής αγωγής και θεραπευτικών μονάδων.
Πλήρης ένταξη και στήριξη των παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα, με κατάλληλους επαγγελματίες και χωρίς να επιβαρύνεται η οικογένεια.
Εθνικές καμπάνιες για την αναγνώριση της μητρικής συμβολής και αποστιγματισμό της γονικής εξουθένωσης.

Συπμπεράσματα: Για να Φροντίσουμε τα Παιδιά, Ας Φροντίσουμε Πρώτα τις Μητέρες τους

Η Γιορτή της Μητέρας, λοιπόν, δεν είναι μόνο μια ημέρα γιορτής. Είναι μια υπενθύμιση κοινωνικής ευθύνης. Αν θέλουμε πραγματικά να υποστηρίξουμε τα παιδιά, πρέπει πρώτα να υποστηρίξουμε τις μητέρες τους.

Για να υποστηρίξουμε πραγματικά τα παιδιά, πρέπει να φροντίσουμε τις μητέρες τους.

Αυτό σημαίνει:

Πολιτικές στήριξης και ευελιξίας στην εργασία.
Επένδυση στην ψυχική υγεία των μητέρων.
Καλλιέργεια κουλτούρας συν-γονεϊκότητας και κοινής ευθύνης.

Η μητέρα δεν είναι μόνη — ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι.

Η ψυχική υγεία των παιδιών δεν εξαρτάται μόνο από τη φροντίδα της μητέρας, αν και αυτή παραμένει ο πιο άμεσος και σημαντικός παράγοντας. Ο πατέρας, η οικογένεια και η κοινωνία γενικότερα έχουν εξίσου κρίσιμη ευθύνη στην υποστήριξη της μητέρας και του παιδιού. Η κοινωνία οφείλει να προχωρήσει σε πολιτικές που θα στηρίζουν τους γονείς και θα εξασφαλίζουν την ψυχική ευημερία τόσο των παιδιών όσο και των μητέρων τους.

Αν θέλουμε πραγματικά να προστατεύσουμε τα παιδιά, να χτίσουμε κοινωνίες με λιγότερη βία, περισσότερη ενσυναίσθηση και ισχυρότερες σχέσεις, τότε η στήριξη της μητέρας δεν είναι προαιρετική. Είναι αναγκαιότητα.

Η Γιορτή της Μητέρας μπορεί να είναι η αφορμή – όχι για να προσφέρουμε λουλούδια, αλλά για να επανατοποθετήσουμε την μητέρα στο κέντρο της κοινωνικής φροντίδας.

Η στήριξη των μητέρων από το κράτος είναι ζωτικής σημασίας για την ευημερία των παιδιών και τη σωστή ανάπτυξή τους. Το κράτος οφείλει να αναγνωρίσει τη σημασία της συναισθηματικής φροντίδας και της σταθερότητας στην ανατροφή των παιδιών και να υιοθετήσει πολιτικές που θα υποστηρίζουν την οικογένεια στο σύνολό της. Μόνο με τη διαρκή ενίσχυση της κοινωνικής υποστήριξης, τη βελτίωση των εργασιακών πολιτικών και την προσβασιμότητα σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, το κράτος μπορεί να εξασφαλίσει τη βιώσιμη ανάπτυξη και ευημερία των παιδιών και των μητέρων τους.

Μια μητέρα που φροντίζεται, είναι μια κοινωνία που ανθίζει.

Μαμάδες διεκδικήστε και βάλτε τα όριά σας. Βοηθήστε μια άλλη μαμά που χρειάζεται υποστήριξη. Δείξτε κατανόηση και μια άλλη μαμά για κανέναν λόγο. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την διαδρομή του κάθε ανθρώπου. Χωρίς να περιμένετε ανταλλάγματα. Απλά και μόνο γιατί είμαστε Μαμάδες!

*solo μαμά: η μαμά που έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου, αναγκαστικά και για οποιονδήποτε λόγο τη φροντίδα του/των παιδιού/παιδιών της